Prolog

Prolog : Śpiącego Smoka się nie drażni…

Na niebie już nocna szata z złotymi guzikami. Większość ludzi z wioski już śpią. W końcu dochodzi północ, ale puby nie potrzebują drzemki. Działają cały boży dzień, ale miano najgłośniejszej knajpki, trzeba przyznać Kolcowi Skorpiona. Wszyscy odwiedzający śmieją się, krzyczą, biją, piją oraz grają w hazard! W końcu to jest cały urok pubu, nie nadaremno pewna kobieta wybrała to miejsce, aby dobrze zarobić grając hazard w międzyczasie popijając litry alkoholu.

- Hohohoho! - zaśmiała się pijana kobieta, która pod pachami miała głowy mężczyzn – również pijanych - a między palcami sake. Jej długie rude włosy wiły się jak wąż po długiej barowej kanapie. Z każdym śmiechem jej lisie uszy kiwały się, tak samo jak kocie wąsy. Kimono prawie odwiązujące się, jeszcze zakrywało to, co miało. Otworzyła swoje złote oczy z źrenicą jak ziarno. – Powiedźcie mi, moi chłopcy… – przycisnęła ich mocniej do swojej klatki piersiowej. Niestety, cyce nie jak donice, chyba, że te mniejsze -  Która, to już butelka sake!? Hik!

Zapytała się podnosząc jedną nogę do góry bez powodu oraz czkając co kilka sekund. Promile w jej krwi chyba zaczynają wysyłać głupie zabawy do mózgu.

- Hehehe… - zaśmiali się oby dwoje jak głupi do sera.

- Sądzę, że…

Zaczął mężczyzna z lewej przygotowując dłoń, aby złapać coś dla niego cennego.

- Dostaniemy tutaj odpowiedź.

Dokończył za niego człowiek z prawej, również mając wyciągniętą rękę. Oby dwoje chcieli dotknąć tego, co kobieta chowała za kimonem.

- Hohohoho! – ponownie się zaśmiała, aby zaraz unieść kolana i uderzyć oby dwóch centralnie w twarz. Każdego z nich zamroczyło, a nawet wypluli po jednym lub dwóch zębach – Kocham z wami grać, chłopaki… - westchnęła puszczając ich na boki. Złapała za karty, które leżały na stole i odwróciła je – Mini poker! Wygrałam! - Uśmiechnęła się triumfalnie i czknęła. Wzięła do rąk strategie wcześniejszych facetów – Hmmmm… Tutaj masz tylko jedną parkę, a ty szykowałeś się na pokera, ale…! – Złożyła karty jak wachlarzem i uśmiechnęła się pokazując światu swoje śnieżnobiałe kły – Najważniejsze, że wygrałam! – Wstała z kanapy i ominęła znokautowanych zboczeńców. Dopiero teraz można było zauważyć jej długi, gruby, lisi ogon koloru pomarańczowego. Machała nim szczęśliwie to na prawo, to na lewo, aż w końcu dotarła do lady, a czy wspominałam, że mimo tylu wypitych promili, szła równo jak modelka na wystawie?

- Mike, wychodzę.

Położyła dłonie na ladę i wychyliła się, aby znaleźć wzrokiem właściciela baru. Gdy go poszukiwała wyskoczył w najmniej oczekiwanej chwili, przez co dziewczyna stała twarzą w twarz z szefem. Sytuacja niezręczna, na jej policzkach znalazły się rumieńce, ale blondyn z papierosem w ustach jak zawsze na luzie.

- Okay Foxy.

Na pewno by dłużej tak na niego patrzyła, ale gdy usłyszała swoją ksywkę. Irytacja podniosła się do pierwszego stopnia. Skutek, tik nerwowy na brwi.

- Fo-xy?

Zapytała się dla pewności czy dobrze słyszała, ale z takim słuchem mogła tylko siebie okłamywać.

- Coś nie pasuje, Foxy? - Irytacja drugiego stopnia. Ściskanie pięści z całych sił, aby go nie uderzyć – O właśnie Foxy, zauważyłem, że po trzech butelkach sake nie jesteś pijana. Mocna głowa.

Ona jedynie słyszała to słowo : Foxy. Otworzyła oczy, które nie dawno zamknęła ze złości i spojrzała na niego wściekła jak żona, która dowiaduje się, że ją mąż zdradza.

- Jaaaaa Ciiii daaaam Fo… - już miała mu przywalić z pięści w łeb, ale gdy poczuła szarpnięcie w okolicy biodra, zatrzymała dłoń w połowie trasy, a na jej twarzy malowało się zdumienie. Ogon, który był wcześniej najeżony wyprostował się jak struna. – Co to…? – zapytała się samą siebie i sięgnęła dłonią. Złapała za duże kółko od kluczy i podniosła na wysokości oczu. Na metalowym okręgu były zaczepione małe laleczki, było ich około dziesięć. Trzy damskie oraz siedem męskich. – Prują się? – Zdziwiła się i wzięła do dłoni jedną laleczkę szmacianą w czarnych włosach z mieczem w dłoni. Rubin, który miał role oka odklejał się, tak samo jak u innych lalek. Puściła szmaciankę, aby zaraz złapać za włosy z jednych dziewcząt, gdy pociągnęła kosmyki włosów poskręcały się na jej palcach. – Niemożliwe… Rozwalają się, to znaczy…

Podniosła wzrok, a jej źrenice zmniejszyły się ze przerażenia. Wybiegła z baru bez namysłu, nawet nie wiedziała kiedy puściła Koral Lalek, które zostały na podłodze w poprzednim pomieszczeniu. Zaczęła się rozglądać gorączkowo, czy to było w lewo, czy jednak w prawo? Mimo, że trzy butelki alkoholu nie były dla niej wyzwaniem, dały się znaki. Nie pozwalając szarym komórko odpowiednio pracować.

- Może to nie ludzkie, ale… - przywiązała mocniej kimono, aby z niej nie spadł – muszę się dostać jak najszybciej!

Rzuciła się na ziemie na cztery łapy? Szkoda tylko, że miała dwie ręce i nogi jak zwykły człowiek. Jedynie nadludzką częścią u niej były wąsy, ogon oraz uszy. Biegła bardzo szybko w końcu prędkość dzikiego ssaka. Nim się zorientowała była w lesie, przez co musiała unikać proste przeszkody typu kłody lub kamienie. Otoczenie było wilgotne, bo nie dawno padało. Krople, które skapywały z drzew lądowały na ziemie lub lisicę. Kałuże będące na ziemi zostawały rozchlapywane na różne strony przez dziewczynę gnającą do celu. Wychodząc z lasu poczuła, że biegnie po szorstkich oraz zimnych chodnikach. Podniosła się na nogi i zaczęła teraz biec jak na człowieka przystało. Z daleka widziała korpus swojego miasta, gdzie znajdowała się jej gildia. Przyśpieszyła gdy zauważyła nad miasteczkiem unoszący się dym. Tupet jej drewnianych klapek można było słyszeć na metry. Znajdując się przy wejściu zdębiała, a jej przerażony wzrok zamienił się w zdziwienie. Napis witający nowych turystów wisiał na paru gwoździach, a słowa na nim wyrzeźbione były zniszczone, żeby to teraz odczytać, trzeba by było się mocno zastanowić. Weszła w głąb miasta i jedynie co podziwiała, to leżące zwłoki z ciętymi ranami. Mężczyźni, starsze osoby, kobiet, a nawet dzieci mordowane. Serce już jej biło jak szalone, a dłonie trzęsły bezustannie. Pocieszała się w duchu, że jej przyjaciołom nic nie jest. W końcu zbudowali gildię! Po tylu latach! Przecież… Tyle pracowali ciężko! Smutek, złość, szczęście, żal, to wszystko musieli z siebie wycisnąć, aby zrealizować marzenia, ale teraz, to co widzi. Jest najgorszym obrazem, kiedy mogła zobaczyć. Jej nogi same szły w kierunku gildii. Ubranie robiło się szarawe od dymu, a dziewczyna coraz częściej kaszlała odganiając ręką zanieczyszczenie. Mogłaby ich wywęszyć, ale to powietrze jest zbyt ciężkie i zawiera trujące gazy, przez co zablokował drogi nosowe. Gdy wychodziła z popielatej mgły opadła na kolana i zakaszlała mocno. Czuła jakby płuca jej się paliły, a nie miasto. Uniosła nieprzytomny wzrok, który obudził się natychmiastowo. Źrenice zamieniły się w małe kleksy, a z kącików oczu zaczęły się pojawiać przezroczyste łzy.

- Nie, nie, nie, nie, nieeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee! - Krzyknęła na cały głos widząc szczątki po gildii. Kilka lat pracy i w jeden dzień wszystko zostało doszczętnie zrujnowane! – To nie jest prawdziwe… Nie, nie, nie… To sen… Na pewno…!

Złapała palcami swoją skórę i zaczęła się szczypać, aby się obudzić z koszmaru, lecz na jej nie szczęście była to rzeczywistość. Na pewno by się teraz załamała, ale gdy wyczuła maluteńką nutkę znajomego zapachu od razu spojrzała w miejsce gruzów. Doczołgała się na czworaka i zauważyła na ziemi mężczyznę w czarnych włosach z raną na brzuchu, która intensywnie krwawiła. Ranny mógłby się ruszyć i jakoś uratować, ale niestety nogi zostały przyciśnięte przez ciężkie gruzy. Próbowała podnieść kamień, ale była zbyt słaba. Przez chwilę nie wiedziała co robić, ale zbierając resztki zimnej krwi przypomniała sobie, że jest w końcu magiem! Pstryknęła w palce, a skała została otoczona oranżowym blaskiem i lewitowała. Mając kontrole nad ciałem martwym wyrzuciła to i wzięła do rąk swojego przyjaciela.

- Egao… - Wyszeptała, a można nawet powiedzieć, że syknęła z nienawiści do osoby, która to zrobiła. – Błagam… Nie zostawiaj mnie…

Po jej policzkach spływały już słone łzy, a ogon, który zawsze dumnie się prezentował, spoczywał na ziemi, a uszy łapiące każdy sygnał, oklapnęły. Przez łzy spoczywające na jej powiekach widziała coraz gorzej, ale moment jak jej przyjaciel otwiera swoje rubinowe oczy nie mogła nie widzieć. Od razu cała radość objęła jej ciało, a na twarzy zawitał uśmiech.

- Roxy…?

- Egao! – zaśmiała się, aż z szczęścia – Zaraz Cię poskładam do kupy jak resztę, tylko… Tylko powiedz, gdzie oni są!

- Zabrali ich… - odpowiedział, a po jego ustach spływała stróżka krwi, która zaraz została wytarta rękawem dziewczyny -  Musisz ich uratować…

Wziął głęboki wdech, bo coraz ciężej było mu mówić, odczuwał jakby zebranie powietrza było czymś cholernie trudnym!

- Nie mów już nic… Ciii… Odpoczywaj…

Wytarła ponownie szkarłatną ciecz z jego twarzy, a drugą rękę trzymała na jego dłoni, która spoczywała na ogromnej ranie.

- W końcu… mogliśmy walczyć jak prawdziwi członkowie… - uśmiechnął się mimo bólu – ale, ale… - przełknął ślinę – Hebi* byli silniejsi… Jednak… Udało nam się… dokonać, tego o czym marzyliśmy, ne?

Roxy drżała dolna warga, a oczy ciągle wypuszczały zbędne łzy, które dusiła w sobie. Nie przeszło jej nigdy to przez głowę, że tak może skończyć gildia, gdyby o tym wiedziała nie planowała by tego, a wszyscy żyliby w spokoju. Słysząc sprawcę tego wszystkiego ścisnęła wszystkie mięśnie na twarzy ze złości i podniosła głowę do góry, aby zawyć głośno jak wilki pod czas utraty bliskiego lub przyzwania swojej rodziny.

~Śpiącego smoka się nie drażni... bo może Cię poparzyć.

Mike podchodząc do rzeczy zostawionej przez Roxy zauważył, że każdej laleczce wychodzi wata, pruje się tu i tam, odpadają włosy. Podniósł Koral Lalek i spojrzał na niego zniesmaczony.

- Co za gówno ze sobą nosiła?

Shi - I o to mamy prologa! Zdecydowanie to opowiadanie będzie lepsze!
Roxy - Miau! Oczywiście, że tak!
Shi - Od pierwszego rozdziału będzie przeszłość, a nie ciąg dalszy! 

Roxy - Och, Shi jesteś okrutna :3
Shi - Wiem ^^, ale ktoś musi! Mam nadzieje, że się podobało! Kolejny rozdział już wkrótce!
Roxy - Góra tydzień, miau! Sayounara, desu!