Chapter I : Uśmiech

- Ach, to był dobry pomysł, aby wybrać się tutaj!

Rzekła pewna dziewczyna w rudych włosach i złotych oczach. Przejeżdżała dłonią po swojej talii, aby zaraz odwiązać kimono, które opadło leniwie na ziemie. Uniosła dłonie do góry i udawała kota. Nie krępowała się tym, że jest teraz naga. W końcu jest sama, a podglądać ją może jedynie matka natura. Stawiała ciche, kocie ruchy w stronę gorących źródeł, na które trafiła totalnie przypadkiem. Kobieta bawiła się przy każdym swoim kroku. Dużo do szczęścia jej nie potrzeba! Gdy wygodnie usadowiła się, westchnęła z ulgą i zamknęła oczy, mrucząc pod nosem.

- A mówią, że zwierzęta nie lubią kąpieli!

Krzyknęła, aby zaraz udać się na pół drzemkę. Mózg śpi, ale niektóre zmysły czujnie patrolują. Odpoczywała jakieś pół godziny, dopóki jej uszy nie wyprostowały się w stronę źródła szelestu.  Otworzyła jedno oko zdumiona i spojrzała na drzewo na przeciwko. Przez chwilę trwała cisza, aby zaraz rozbrzmiał się dźwięk łamiącej gałęzi oraz krzyk dorosłego mężczyzny, wpadającego do gorącego źródła. Kobieta momentalnie podniosła się wystraszona i zrumieniona na twarzy. Zakryła najważniejsze części ciała mokrym ogonem, przytulając się do niego.

- Ma-mama Cię nie nauczyła, że nie wolno podglądać!

Wrzasnęła wystraszona jąkając się z zażenowania. Dopiero, gdy dostała odpowiedź mężczyzna wpierw musiał wyjść spod wody i złapać powietrze w płucach. Szybko się odwrócił plecami i zasłonił oczy dłonią.

- T-t-t-o nie tak!

Próbował jej to jakoś wyjaśnić, ale w końcu, tylko winny się tłumaczy! Za nim facet się obejrzał oberwał w kark, co sprawiło stracenie przytomności i rozchlapanie kropelek wody na wszystkie strony.

- Zbocz…eniec!

Nadała mu odpowiedni pseudonim podskakując z strachu oraz czekając czy za skutkowało znokautowanie, gdy zdecydowała, że zadziałało sięgnęła dłonią po niego. Wyciągnęła go z wody jakby mężczyzna unosił się w powietrzu. Dla niej ważył ledwo jakiś gram, a to dzięki oranżowemu blaskowi, który otaczał jego ciało. Zaniosła go na brzeg i ubrała się, spoglądając kątem oka czy się nie budzi przypadkiem.

Jedyne co powiem, to bolał mnie okropnie kark! Jakby ktoś mi cegłę podłożył i jeszcze wgniatał w skórę! Otworzyłem flegmatycznie powieki, które co kilka sekund zamykałem. Nie wiedziałem, gdzie się znajduje obraz strasznie miałem niewyraźny, ale w końcu udało mi się złapać ostrość. Spostrzegłem, że jestem w czarnej dupie. Wiszę do góry nogami na drzewie, a pod mną jest palące się ognisko. Gorzej chyba już nie mogło być! Pocieszyłem się w duchu, ale gdy zobaczyłem straszną twarz przed mną, zbladłem, mimo, że krew dopływała mi do mózgu.

- Aaaaa!

Wrzasnąłem raz i zacząłem robić pętle w powietrzu wisząc jak gąsienica podczas transformacji w pięknego motyla… Kurde! Szkoda, że tak nie jest, bo mi się przydały teraz skrzydła, aby z pieprzyć!

- Masz do wyboru. Zginąć albo wrócić wykastrowany.

Rzuciła mi bardzo przyjemny dla ucha wybór, aż się musze dokładnie zastanowić, bo ciężko, ciężko… Hahaha… Kogo ja oszukuje?! Ona mnie zje! Zacząłem rozpaczać pod nosem, a ona popatrzyła na mnie jakby z… współczuciem?

- Nie zabijaj mnie… Proszę… - pociągnąłem nosem – Mam żonę i dzieci… Nawet psa… - wsadziłem wargi do jamy ustnej i nawet puściłem sztuczną łzę. Wiem, że kłamać nie jest dobrze, ale… Zabijać człowieka z byle powodu, też nie jest, okay!

- Naprawdę?

Dopytała się, a kij znajdujący się w jej dłoni i zwrócony ku górze opadł, tak samo jak jej ogon. Westchnąłem z wielką ulgą, widząc, że uwierzyła w moje bajeczki. Ha! To ja jestem tutaj zwycięzcą!

- Naprawdę… - pokiwałem zrozpaczony głową i spojrzałem na nią – Ale zabij mnie. Faktycznie nie należy mi się takie życie, skoro Ciebie podglądałem, a mam żonę i dzieci… - zaproponowałem z myślą, że jeszcze bardziej się pogrąży w sumieniu, ale ta tylko podniosła swój dziko-straszny wzrok na mnie. Od razu się przeraziłem i zacząłem być traktowany jak piniata. Kijem w brzuch, głowę, nogę i jeszcze raz w brzuch. – Czekaj, czekaj, czekaj! – Krzyknąłem, gdy poczułem, że mój żołądek zamienia się w papkę, a powieka z prawego oka przybiera fioletową barwę. Na moje szczęście zatrzymała swoją broń tuż przed moją twarzą. Zlękniony obserwowałem patyk, czy przypadkiem nie leci mnie zaatakować – Powiedz mi, kochaniutka, pasuje Ci taka praca?

Uśmiechnąłem się do niej czarująco z myślą, że oślepi ją blask mojej urody, ale się tylko przeliczyłem… Oberwałem ponownie w brzuch… nogę… plecy…

- Jak śmiesz interesować się inną istotą niż Twoja żona i to jeszcze mnie podrywać!

Już szykowała kolejny zamach, ale zdążyłem się jeszcze szybko zapytać.

- Istotą? To nie jesteś człowiekiem?! - Zamknąłem oczy czekając na ból, który miał mnie przeszyć, ale mijały sekundy i nic się nie działo. Odważyłem się – w końcu jestem facetem – i uchyliłem jedną powiekę. Zobaczyłem jak dziewczyna siedzi pod drzewem i przytula się do swoich kolan. – Heeeej… Co się stało? Powiedziałem coś nie tak? Wiesz mógłbym Cię przytulić, ale – wierciłem się, jakbym miał owsiki w tyłku – sama widzisz jak skończyłem.

- Wyglądam… Jak człowiek? – spojrzała na mnie z nadzieją, że potwierdzę – Przecież… Nim nie jestem… - zaraz zwątpiła w siebie.

- Będziesz nim dopóki nie zabijesz innego człowieka bez powodu! – Poinformowałem ją pewny tego co mówię. Moje zdeterminowanie na twarzy sprawiło zaskoczenie u dziewczyny. – Odczuwasz smutek, szczęście, radość, złość, gorycz. Wszystkie ludzkie emocje! To, że masz dodatkowe części ciała tylko jedynie Cię wyróżnia z tłumu! Przez co nie można Cię posądzić o nudnego człowieka! Aaaaa… jeżeli mnie zabijesz… - kombinowałem – to już nie będziesz człowiekiem.

Ona słysząc moją wymowę wzięła wielki wdech i momentalnie wypuściła kij z rąk, patrząc na nie jak na narzędzie zbrodni. Ugasiła ogień wrzucając na niego garść piasku i zdjęła mnie z drzewa. Od razu usiadłam na ziemi, trochę słabo mi było. Za dużo krwi w jednym miejscu.

- Przepraszam!

Przeprosiła mnie klęcząc naprzeciwko mnie, głowa nisko, a złączne dłonie nad uszami.

- E-e-e-eee… Za co przepraszasz?

Zapytałem się jej zdziwiony, w końcu niecodziennie widzi się człowieka, który Cię przeprasza… I to jeszcze na kolanach! W dodatku kobieta! Podniosła na mnie dwie złote monety – oczy – i zaczęła lizać swoją lewą dłoń… Okay? Trochę dziwne.

- Miau… Jak to za co? Chciałam Cię ubić, a później zjeść, więc przepraszam za mój plan.

Wypowiedziała to z takim spokojem, że przez chwilę myślałem, że to nic takiego, ale gdy zanalizowałem zawartość tekstu, zrobiło mi się gorąco i szybki wsteczny od niej.

- Z-z-zabić i zjeść?!

Spytałem się jej jąkając z strachu. Rozumiem, aby zabić…, ale żeby zjeść! Przecież… to jest chore! Ni ludzkie! Ni człowiecze! A… jak ona nie jest człowiekiem? Myślałem, że te zwierzęce części ciała są od magii… Może… Istnieją na świecie jeszcze inne rasy niż człowiek, elfy, krasnoludy, olbrzymi…! Kyaaa… Mam przed sobą cud natury! Nie ważne, że chciała mnie zabić, skoro patrzę na świeżę mięso! Nawet nie zauważyłem, kiedy po moich ustach leciała ślinka.

- A ty chcesz mnie zjeść?

Zapytała się, patrząc na mnie, jakby nie znała odpowiedzi. Momentalnie się otrząsałem z włochatych myśli i spojrzałem na nią lekko zdumiony.

- Ja zjeść? – Przyłożyłem dłoń do torsu – Przecież jestem człowiekiem…, gdybym to zrobił… Byłbym kanibalem!

- To dobrze! – Skrzyżowała ręce przy piersiach i podniosła głos – Bo ja lisem nie jestem!

- No tak, ale ten og…

Chciałem ją uświadomić, że te starczące rzeczy, robią z niej lisa.

- Sam powiedziałeś, że będę człowiekiem, dopóki nie zabije drugiego człowieka bez przyczyny! A, że jeszcze nie zabiłam. Jestem człowiekiem!

Rzekła stając na równe nogi i kładąc jedną dłoń na biodrach, a drugą unoszoną ku mnie. Przyjąłem pomoc i stwierdziłem, że jak stoi, to wygląda jeszcze lepiej… Te nogi… Te biodra… Ten biu…

- Od dzisiaj jesteś moim poddanym!

- Że co?! – wyrwała mnie z smacznych jak dla mężczyzn myśli i na twarzy malowało mi się niezłe z dziwko – Ja? Poddanym? Pfffff…

Prychnąłem i pokręciłem głową uświadamiając jej, iż za dużo sobie wyobraża.

- Dałam Ci litość, a mogłam Cię zabić, więc teraz Twoje życie należy do mnie.

Odparła tak pewna siebie, że uwierzyłem w jej słowa, ale moja męska duma mnie obudziła!

- Co, co, co? – Podbiegłem do niej, bo już cwana dawała nogi, aby nie odpowiadać na moje żadne pytanie – Chwila, ja Twoim poddanym? No chyba nie… Ale jak już chcesz… Mogę Ci towarzyszyć.

Zaproponowałem uśmiechając się do niej, a ona tylko spojrzała na mnie kątem oka.

- Nazywaj to jak chcesz, ale w każdym razie… Chce znać twoje imię.

- A wybacz… Mój błąd – prześcignęłam ją, aby zaraz opaść na jedno kolano, objąć swoją dłonią jej dłoń i popatrzeć w jej oczy – Moje imię, to… Egao*. Moja Lady.

Pocałowałem ją teatralnie w rękę, aby zaraz sprawdzić jej reakcje, ale ona nawet nie drgnęła. Poważna do końca.

- Nie chce się uśmiechać. To ja Ci tutaj rozkazuje.

Powiedziała oschle do mnie, a ja natychmiastowo pokręciłem głową.

- Nie, nie. To moje imię – zaśmiałem się i podniosłem na równe nogi – Egao, to moje imię.

Podniosłem kąciki do góry, robiąc podkowę z ust, a ona spojrzała na mnie lekko zamieszana, ale zaraz zrozumiała o co chodzi.

- Miło mi Cię poznać panie Szczerzy Patelnia – ukłoniła się i uniosła niewidzialną sukienkę jak to dziewczyny robią – Ja jestem Roxy.

Trochę się załamałem moją… ciekawą ksywką… ale zmuszą ją do mówienia do mnie po imieniu!

- Dobrze, więc… Gdzie idziemy Roxy?

Zapytałem się jej, zarzucając kroki do marszu wraz z nią.

- Hmmm… - zastanowiła się – Tam gdzie wiatr nas poniesie!

Poinformowała mnie z ślicznym uśmiechem na twarzy. Może, gdyby to kto inny powiedział spanikowałbym, że jak tak można?! Ale z nią… Nie bałem się o to co nas spotka. Miałem wrażenie, że przynosi szczęście jak jakiś talizman. W końcu… Jest jedyna w swoim rodzaju. Wyróżnia się z tłumu, a jej mózg analizuje każde wypowiedziane przez mnie słowo. Coś czuję, że ta rasa jest o wiele inteligentniejsza od naszej… Nieee… Przecież ona jest człowiekiem. To po prostu diament wśród milionów kamieni. Obserwowałem ją jak gna do przodu.

- Na co czekasz? Nie idziesz?

Spojrzała na mnie przez ramię nie przestając iść. No tak! Ja ciągle stoję! Nawet nie wiem kiedy zrobiłem sobie przerwę. Dogoniłem ją przepraszając pod nosem. To początek nowej przygody. Naszej przygody.

Shi - No i o to mamy pierwszy rozdział! 

Roxy - Zostało wytłumaczone jak poznałam tego dupka Egao, miau. 

Shi - Egao - Tł. Uśmiech. Dla tych, którzy się jeszcze nie domyślili.

Roxy - W kolejny chapter'ze, co będzie Shiiii?
Shi - Ajć, nie wiem :| Muszę jeszcze przemyśleć, co nie, co, aby wszystko miało sens. Potrzebuje mniej więcej kilka dni, więc nie wiem kiedy będzie next chapter :/ 

Roxy - Mamy szmat czasu. Za nim napiszesz jak się poznaliśmy i jak spotkaliśmy innych trochę minie.

Shi - Racja, muszę jeszcze napisać o dziewięciu innych postaciach oraz dać znać o żyjących na tej planecie członków Fairy Tail! 

Roxy - Tak, tak, miau. Dziękuję wszystkim za te miłe komentarze! 

Shi - W ciągu jednego prologu doszło nam czterech obserwatorów. Jestem Happy! :D

Happy - Aye! Dziękujemy! I bye, bye życzę wszystkim smaaaacznej rybki :3